احمد یکی از معلم‌های نقطه صفر مرزی است. او حرفهایش را اینگونه آغاز کرد: «هشت ماه است، حقوق دریافت نکرده‌ام، شاید باورتان نشود، گاهی پول بنزین موتور را هم ندارم به مدرسه بروم.»

شنيده‌اند كه «دولتي‌ها» مي‌آيند «مارز»، مي‌آيند آخر دنيا را ببينند، آنها هم كنار جاده ايستاده‌اند منتظر دولتي‌ها. وقتي وانت‌ها ترمز مي‌زنند روي شانه جاده، اول همه‌شان ساكتند. خنده‌هاي خفه و نگاه‌هاي دزديده و شانه‌هاي خجالت زده، بعد از چند ثانيه، انگار همه‌شان به دگمه‌اي وصل شده‌اند و دهان همه‌شان همزمان باز مي‌شود؛ «نداريم، فقيريم، كمك كنين، بدبختيم» ...