به‌تازگی مرکز پژوهش‌های مجلس گزارش تفسیر لایحه بودجه سال ۱۴۰۴ در حوزه رسانه و فضای مجازی را منتشر کرده و مشخص شده که صداوسیما حدود ۳۵ هزار میلیارد تومان در سال آینده از بودجه عمومی کشور اعتبار دریافت خواهد کرد. مبلغ ۸ هزار میلیارد تومان نیز به‌عنوان درآمد برای این نهاد در نظر گرفته شده است. مجموع اعتبارات صداوسیما ۴۶ درصد بیشتر از بودجه سال ۱۴۰۳ این نهاد است. حال باید پرسید که کارکرد و عملکرد این نهاد ملی چیست؟ میزان مخاطب و طیف مخاطبی آن چیست؟ میزان رضایت مردم از صداسیما چقدر است؟ وضعیت چابکی و در عین حال سلامت این سازمان به چه صورتی است؟ سازمان عریض و طویل صداسیما، پاتوق چه جنس آدم‌های سیاسی و پشت پرده‌ای است؟ و هزاران سوال دیگر. وقتی فرد، جریان یا نظام نظارتی و بازرسی حق بررسی موثر این نهاد را ندارد، مشخص است که با تشدید آنتروپی و فروپاشی از درون بدلیل کج کارکردی‌ها مواجه خواهد شد. چرا قوه عاقله کشور، فکری به حال اصلاح، جهت دهی به اولویت‌ها و فاصله گیری از حمایت‌های کور بعمل آمده از این سازمان نمی‌کند؟ تخصیص بودجه بالای ۱۵-۲۰ همت به هیچ وجه شایسته سازمان صداسیما با این شیوه و خط فرمان حرکتی نمی‌باشد.

مجید رضائیان در یادداشتی آورده است: «شخصیت‌ها و چهره‌های اثرگذار که از جغرافیای عرصه خویش پا فراتر نهاده‌اند و به تنهایی به یک رسانه تبدیل شده‌اند؛ بدون آنکه وابسته باشند به متغیر و عامل تکنولوژی ارتباطی.» از این زاویه نگاه، استاد محمدرضا_شجریان چندی است که در نقش یک رسانه ظاهر شده است.

با شیوع بحران کرونا در کشور چند مسئله جدی از قبیل شایعه که رکن جدا نشدنی هر جامعه و رسانه‌ای است و بی اعتمادی به رسانه‌ها بیش از پیش به چشم می‌آید. در مورد این موضوع با چندتن از افراد اهل فن گفتگو کردیم.

مجید رضائیان کارشناس رسانه و استاد دانشگاه، با اشاره به ضعف‌های مدیریت خبری حادثه پلاسکو، این سوال را پیش کشید؛ چقدر آماده رویارویی با بحران‌های خاموش در تهران هستیم؟