نظم و تغییر، دو روی سکه واقعیت اجتماعی اند. تغییر، زمانی اتفاق میافتد که ما به‌دنبال جانشینی نظمی به‌جای نظمی دیگر هستیم. نظم و تغییر برساخته کنش پیوسته آدم ها در واحدهای کنشگری است.اگر زنان دارای مطالبات جنسیتی هستند به دلیل هم‌کنشی بین آنهاست و جامعه در گرو همین روال کنش متقابل نمادی به وجود می‌آید که پیوسته شده است. زنان در گذار هم‌کنشی، جامعه‌شان را می‌آفرینند که خواهان نظم یا تغییر قاعده مند و مطالبه گری می شوند و این جامعه به نوبۀ خود در شبکه ارتباط و هم کنشی‌ها، افراد را به‌عنوان موجوداتی انسانی می ‌آفریند. پس جامعه و مردم هیچ‌کدام بدون یکدیگر نمی‌توانند وجود داشته باشند و متضمن یکدیگرند.

یک جامعه‌شناس گفت: جامعه ما جامعه‌ای است سنتی که آداب، آئین و سنت‌های گذشته بر آن حکم‌فرماست. ماکس وبر در خصوص چنین جامعه‌ای می‌گوید جامعه‌ای که سنت گراست میزان خردگرایی و عقل‌گرایی در آن کمتر یافت می‌شود.

سالمندی با افت توانایی های جسمی، فکری، اجتماعی و... شناخته می شود

آدم‌های نوگرا دسته‌های مختلفی دارند: آدم‌هایی که با هیجان و اضطراب منتظر معرفی رنگ سال هستند، تا لباس‌هایشان مد روز باشد. آدم‌هایی که جلوی فروشگاه‌های اپل صف می‌کشند تا آخرین مدل آیفون را بخرند، آدم‌هایی که وقتی نویسندۀ مورد علاقه‌شان خبر از انتشار کتاب تازه‌ای می‌دهد، دل توی دلشان نیست تا آن را بخوانند. چرا ما اینقدر به چیزهای نو علاقه داریم؟ اساساً یک چیز «نو» چگونه چیزی است؟

مک‌اینتایر از این جهت برای من جالب است که سنت‌گرا به آن معنا که ما می‌فهمیم نیست، بلکه اندیشمند مدرنی است که نسبت به مدرنیته منتقد است و البته این انتقاد را از منظر جهان‌بینی مسیحی خود ارائه می‌کند؛ سنتی برآمده از ارسطوگرایی و پیروی از آگوستین و آکویناس.