میشاییل کلور برشتولد که پنجشنبه ۹آبانماه در آیین رسمی آغاز هفته فرهنگی آلمان در شیراز حضور یافت، سخنرانی خود را با دو بیتی از حافظ آغاز کرد که بیش از دویست سال پیش یوهان ولفانگ فن گوته، شاعر و متفکر آلمانی را به شاعر شیراز پیوند داده بود.

دیوان حافظ شیرازی همان کتابی است که بار‌ها به آن تفال زده‌ و او را به شاخه نباتش قسم داده‌ایم.

حافظ شیرازی حافظه ملت ایران است؛ شاعر بلندآوازه ای که بخش چشمگیری از فرهنگ و ادبیات کلاسیک و حتی معاصر ما مدیون او است، شاعری که جایگاه عرفانی او لقب «حضرت» را برایش درادبیات فارسی به همراه آورده است.در فرهنگ دینی هم حافظ چنان مقام والایی داشته که از قدیم الایام در کنار قرآن، دیوان وی روی تاقچه ها و قفسه ها جای گرفته است. کمتر شاعری را سراغ داریم که تا این حد از احترام و محبوبیت در فرهنگ ایرانی برخوردار باشد.

می‌گویند حافظ شاعر راز و رمزهاست. هر کلمه‌ای که در اشعارش آورده، از می ‌و ساقی گرفته تا سرو چمان و شاخ‌نبات، بارها تفسیر و تأویل شده است. درباره اینکه رند در اشعار حافظ کیست، پیرمغان چه‌کسی است و آخر گل چه وقتی است، مقاله‌ها و کتاب‌های بسیاری نوشته‌اند. زبان استعاری و پر ایما و اشاره حافظ کاری کرده است که در طول صدهاسال، پژوهشگران شرقی و غربی هنوز هم درباره اخلاق و رفتارهای او، آرا و نظریاتش، اعتقادات مذهبی و... اختلاف نظر داشته باشند؛ چرا که حافظ دائما در اشعارش همه را به بازی می‌گیرد، دوپهلو حرف می‌زند و حتی پنهان‌کاری می‌کند. بر همین اساس، درباره چند و چون زندگی این شاعر و زمانه او نیز اطلاعات دقیق و موثقی در دست نیست و شرح زندگی شاعری که از شرق و غرب او را می‌شناسند، هنوز ناشناخته مانده است.

در سال گذشته هنرمندان بسیاری درگذشتند؛ هنرمندانی که انسان‌های پرتلاشی بودند.

شمس‌الدین محمد حافظ ملقب به خواجه حافظ شیرازی و مشهور به لسان الغیب از مشهورترین شعرای تاریخ ایران زمین در سال 726 قمری در شیراز به دنیا آمد.حافظیه یا آرامگاه حافظ (گشایش: ۸۵۶ ه‍.ق – ۱۴۵۲ م)، محل خاکسپاری حافظ شیرازی در شیراز است. این بنا به فرمان پهلوی اول به علی‌اصغر حکمت، وزیر آموزش و پرورش وقت و برپایهٔ طرحی از آندره گُدار طراحی و بازسازی شد. مجری آن، علی ریاضی، رئیس اداره آموزش و پرورش فارس، و سرپرستش علی سامی بودند. حافظیه بارها از سوی حاکمان تیموری، صفوی، افشار و زند بازسازی و مرمت شد. سرانجام در سال ۱۳۱۴ ش/۱۹۳۵ م، آخرین اقدام مهم و شایسته توسط وزارت آموزش و پرورش فارس به ابتکار علی‌اصغر حکمت، وزیر آموزش و پرورش صورت گرفت و ساخت یک بنای جدید ترتیب داده شد. آندره گُدار باستان‌شناس فرانسوی، مدیر کل باستان‌شناسی کشور، طرح و نقشه‌ای مناسب را طراحی کرد. اجرای این پروژه به علی ریاضی، رئیس اداره آموزش و پرورش فارس، واگذار شد و علی سامی سرپرستی آن را برعهده گرفت. در این طرح، به سبک همان طرح گذشته، حافظیه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد و ایوانی به طول ۵۶ و عرض ۷ متر و با ۲۰ ستون سنگی به ارتفاع ۵ متر، آن دو باغ را از یکدیگر جدا می‌کند. اجرای کامل این طرح تا سال ۱۳۱۷ ه‍.ش به درازا انجامید.