ابتدای ۱۹۷۹، تلگرافی به دست ادوارد سعید رسید که او را به شرکت در همایش «صلح خاورمیانه» دعوت می‌کرد. زیر نامه را سارتر و دوبوار امضا کرده بودند. سعید ابتدا نامه را به شوخی گرفت، اما وقتی مطمئن شد کسی دستش نمی‌اندازد، معطل نکرد. به پاریس که رسید، فهمید «به‌دلایل امنیتی مکان جلسه به خانۀ میشل فوکو تغییر کرده». در همان بدو ورود، هم دلسرد شد و هم شگفت‌زده. او از خاطرۀ چندروزۀ خود در آن میهمانی می‌گوید. از ناهار چهارساعته‌شان گرفته تا سخنرانی مأیوس‌کنندۀ سارتر و خاطره‌گویی فوکو.

روشنفکر اهل انزوا و در خود فرورفتن نیست. او از جامعه قهر نمی کند و ناامید نیز نمی شود؛ چرا که از ابتدا هم توقع تغییرات دراماتیک نداشته است. روشنفکرمآب ها ناامید و سرخورده اند.

یکی از ویژگی هایی که روشنفکر را از “ روشنفکر نما ” یا همان “روشنفکر مآب” جدا می کند این است که روشنفکر مآب “نقد” نمی کند، بلکه “نق می زند”. نقد کردن کار آسانی نیست.

ادوارد سعید ، کتابی با عنوان “روشنفکر کیست؟ روشنفکری چیست؟” نوشته است که در ان وظیفه روشنفکر را “نقد نهادهای حاکم و قدرت” می‎داند.