روزهای واپسین عمرِ سالمندان و بیماران لاعلاج اغلب در آسایشگاه‌ها و بخش مراقبت‌های ویژهٔ بیمارستان‌ها می‌گذرد. پزشکان در این اوضاع درمان‌هایی را پیش می‌برند که مغزهایمان را گیج و منگ می‌کنند و شیرهٔ بدن‌هایمان را می‌کشند تا مگر شانس نصفه‌ونیمه‌ای برای زنده‌ماندن به ما بدهند؛ و در آخر افسوس می‌خوریم که همان اتفاقی افتاد که نباید. پزشکی مدرن به چیزی جز درمان فکر نمی‌کند، اما مرگ درمان ندارد. آتول گاواندی، جراح و نویسندهٔ آمریکایی، در پی این است تا ریشهٔ ناتوانی پزشکی مدرن در مواجهه با مرگ را بیابد و راه‌هایی را به بیماران و پزشکان پیشنهاد دهد که چگونه نگاهی تازه به وظیفهٔ پزشکی داشته باشند و روزهای واپسین را بگذرانند.

بار دیگر و در عرض چند روز بیانات جناب وزیر تیتر اول خبرها شد؛ اول موضوع فیزیوتراپی و دوم موضوع اقتصاد سلامت. البته فضای مجازی، لجام‌گسیخته و محل اظهارنظرهای پرتعداد، با دور تند و بدون توجه به واقعیت مسائل، افکار عمومی را مستعد مهندسی و خمیر کاردستی می‌کند، اما در این ارتباط به نکات دیگری نیز باید اشاره کرد.

نخستین مرکز طب تسکینی یا هاسپیس(Hospice) در کشور توسط پروفسور سیدرضا خطیب جراح مغز و اعصاب ایرانی مقیم آمریکا و همسرش جورجیا خطیب مهر پارسال در مشهد افتتاح اما تجهیز و تکمیل وسایل پزشکی مورد نیاز آن به چند ماه بعد موکول شد.

آیا افراد مبتلا به بیماری های لاعلاج که امیدی به بهبودی آنها نیست و درد بسیاری را تحمل می‌کنند، مجاز به "مرگ خوب" هستند؟