هوش به چه کاری می‌آید؟ پاسخ این سؤال از افلاطون تا امروز این بوده است: سلطه. در این تفکر همواره سلسله‌مراتبی ناگسستنی از نظر هوشی میان انسان‌ها برقرار بوده است. باهوش‌ترین‌ها، از نظر طبیعی، حق یا حتی وظیفه داشته‌اند که بر دیگران فرمان برانند، آن‌ها را به بیگاری بکشند، قتل عام کنند، یا فقیر و مطیع خود نگه دارند. اما این تنها مسیر ممکن برای اندیشیدن دربارۀ هوش نیست. از بردگی تا استعمار، رهاوردِ انسان‌های باهوش در عرصۀ سیاست، کلکسیونی از سرکوب و تبعیض است

اغلب مردم گمان می‌کنند که آدم‌های بسیار باهوش، ابر انسان‌هایی هستند که اسیر موضوعات پیش‌ پا افتاده زندگی نیستند، چرا که مغز آن‌ها در همه شرایط زندگی به به یاری آن ها می‌آید. اما، واقعیت چیز دیگری است، تفاوتی نمی‌کند که یک نفر چقدر باهوش است، مهم این است که آخر کار، او هم فقط یک انسان است. اما انسان های باهوش دارای نشانگان رفتاری خاصی هستند که می توان بر اثر آن، اقدام به شناسایی و تمایرشان از افراد کم هوش کرد.

اغلب افراد باهوش از این قابلیت خود بی خبرند و حتی گاهی ممکن است این تصور به وجود آید که این افراد از یک بیماری روانی رنج می برند!

اغلب مردم گمان می‌کنند که آدم‌های بسیار باهوش، ابرانسان‌هایی هستند که اسیر موضوعات پیش‌پاافتاده زندگی نیستند، چرا که مغز آن‌ها در همه شرایط زندگی به به یاری آن ها می‌آید.