جابر قاسمعلی (فیلمنامه‌نویس سینما) معتقد است صنعت در سینمای ایران شکل نگرفته و سینمای نفتی و ممیزی (رانت و سانسور) دو عامل اصلی بحران در سینمای ایران هستند و برای بهبودی وضعیت باید دخالت‌های دولت در سینما به حداقل برسد. آشفتگی اوضاع به حدی رسیده که گرایشات افراطی به سمت ژانر کمدی و فراموشی سایر ژانر‌ها بشکل ملموس در سینمای ایران دیده می‌شود. نگاه ایدئولوژیک موجب شد که سینمای ایران از ساختار صنعتی جدا شود و ما با پدیده سینمای نفتی مواجه شدیم. گرایش تهیه کنندگان و کارگردان‌ها به سمت سایر ژانر‌ها نیز بدلیل ترس از فروش - گیشه و سایه سنگین ممیزی، به حداقل رسیده است. از سینمای وحشت گرفته تا سینمای جنگ، با ممیزی سنگین غیرقاعده‌مند و سلیقه گرا (حافظ میز مدیران) همراه است. هنوز انتظار دارند بعد از ۳۰ سال، برای سینمای جنگ محوریت با سلحشوری باشد و اجازه ورود به مکنونات جنگ داده نمی‌شود. این فشار‌ها، باعث قدرت گرفتن سینمای زیر زمینی و گرایش به ارایه تولیدات بین المللی شده است. اگر دولت پای خود را از نظارت و تولید فیلم بیرون بکشد، می‌توان به تدریج به وجود صنعت در سینما امیدوار بود.

تبلیغات اصولا وجهه مهمی در دیده شدن تولیدات سینمایی و شبکه نمایش خانگی است. سابقه نشان داده است که بسیاری از آثار از تبلیغات نامناسب شکست خورده اند و برخی آثار تنها به واسطه‌ی تبلیغات توانسته اند جذب مخاطب داشته باشند. در گفت و گو با کارشناسان سینما و تلویزیون میزان تاثیرگذاری تبلیغات بر دیده شدن و فروش آثار بررسی می شود.

باتوجه به اینکه فروش سینماها در ۲ سال اخیر رقمی بالاتر از قبل دارد و این امر روند سالن‌سازی‌ها را تقویت کرده، لازم است به تحلیل شرایط امروز با نگاهی به آینده و آسیب‌های پیش‌رو پرداخت.