ستاد حقوق بشر دیروز گزارش مشارکت زنان در عرصه‌های مدیریتی و تصمیم‌گیری در ایران را منتشر کرده است. با ذکر این توضیح که آمار ارائه شده در این گزارش، دستگاه‌های انتظامی، دفاعی، امنیتی، اطلاعاتی، برخی بخش‌های بانکی و بیمه‌ای و مدیران زن مدارس (که بیش از ۳۲هزار نفر هستند) را در برنمی‌گیرد. در متن حاضر،به هفت مورد از مدیران زن در سمت های مدیریتی میانی و عالی کشور اشاره شده و موارد اشاره گردیده، نمونه ای از هزاران زن قابل نام بردن در این حوزه می باشند.

دیر زمانی است که پرداختن به ضرورت‌های حضور زنان در مدیریت شهری حول ادله‌هایی نظیر آسیب شناسی تعداد پست‌های سازمانی در اختیار زنان و بحث درباره سرانه‌های رفاهی، به سر آمده است. در شرایط حاضر، تبیین موضوع عموما از نگاه آسیب شناسانه فاصله گرفته و نگاه‌های بهبود بخش و توسعه گرایانه، جایگزین شده اند. سه محور یا رویکرد بهبود وضعیت جامعه آسیب دیده از شکاف‌های جنسیتی، عمومی کردن استاندارد‌های زندگی برپایه تجربه زیستی بجای استانداردگرایی حداکثری علمی، آسیب دیدگی و فساد کمتر مدیران زن در برابر مدیران مرد را شاید بتوان بعنوان مهمترین ضرورت‌های حضور زنان در مدیریت شهری دانست.

روزنامه وقایع اتفاقیه نوشت: بر‌اساس آمارهای رسمی در ایران، نرخ مشارکت زنان در مدیریت شهری همچنان به شکل قابل‌توجهی اندک است. بارها تأکید شده که حتی در شهرداری تهران که حدود 17 درصد از کارمندانش را زنان تشکیل می‌دهند، توزیع پست‌های مدیریتی مغایر با اصل عدالت جنسیتی است.