چند سالی است که حضور بازیگران در صدا و سیما به عنوان مجری به امری عادی تبدیل شده است. گرچه گاهی این حضور موفق بوده و گاهی نه، حالا چندی است که با گسترش شبکه نمایش خانگی و ساخت برنامه‌های متنوع این پدیده به این پلتفرم هم راه یافته است. اما پرسش این است که چرا مجریان توانگری که سال‌های نه چندان دور می‌توانستند مخاطب بسیاری را پای برنامه‌هایشان بنشانند، خانه‌نشین شده‌اند و بازیگرانی که شاید تبحر چندانی هم در اجرا نداشته باشند، جایگزین آن‌ها شده‌اند؟

این روز‌ها فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی اهرم موثری در دیده شدن و بازخورد گیری از میزان محبوبیت و معروفیت مجریان تلویزیون محسوب می‌شود، در حالی که واقعیت این است که توانمندی افراد در حرفه‌های مختلف است که می‌تواند آن‌ها را در شبکه‌های مجازی وایرال کند نه میزان توانایی و توانمندی و خلاقیت شان، چرا که مشخصا صفحات تبلیغاتی در شبکه‌های اجتماعی با دریافت مبالغی این  اتفاق مرسوم تبلیغاتی را رقم می‌زنند و نمیتوان وایرال و بازخورد مفصل را فاکتور لازم و کافی در ارزش کار هنری حداقل در این روز‌ها قلمداد کرد.  

«مجری که به‌روز و حائز شرایط باشد قطعا از شخصیت گویندگی برخوردار است و می‌تواند در برنامه زنده بخصوص برنامه پرمخاطب ماه مبارک رمضان اجرا کند. در واقع به دلیل اعتقاد و باورهای مردم در ایام ماه رمضان، حساسیت درباره عملکرد مجری دو چندان می‌شود.»