مناسب سازی معابر و خیابان‌ها در مازندران به موزائیک کاری پیاده رو در چند خیابان محدوده شده و افراد نابینا و دارای معلولیت‌های جسمی و حرکتی برای حضور در اجتماع با مشکلاتی روبه رو هستند. هرچند که یک این مشکل، مشکلی هماهنگی و فراگیر در کل کشور است. شهر‌های مازندران نه تنها دوستدار معلولان و توان خواهان نیست بلکه با سالمندان و یا بیماران و کودکان هم سر ناسازگاری دارد. نبود رمپ و یا کشیده شدن رمپ در جا‌های نامناسب، پل‌های هوایی با پله‌های نامناسب که محل تردد و یا پاتوق افراد خاصی شده و زنان و دختران جرأت عبور و تردد از این پل‌ها که دو سوی آن با بیلبورد‌های بزرگ پوشانده شده است، را ندارند. یک بانوی توانخواه در ساری با بیان اینکه ساختمان‌های اداره و اماکن عمومی زیادی وجود دارد که برای حضور افراد معلول و آسیب دیده مناسب نیست، گفت: اگر بخواهیم سوار خودرو شویم و یا از فضای عمومی استفاده کنیم دچار مشکل هستیم.

معلولان، سالمندان بی سرپرست و بیماران روانی کشور را باید از جمله مظلوم ترین و محروم ترین شهروندان ایرانی معرفی کرد که بخش زیادی از خدمات خود را زیر نظر انجمن عالی توانبخشی معلولین کشور دریافت می کنند؛ انجمنی که چند ماه است نه تنها مدیران و کارکنانش حقوقی نگرفته اند، بلکه یارانه های پرداختی برای توانخواهان این مرکز نیز مدت زیادی است که پرداخت نمی شود.

حقوق شهروندی و حفظ آن را شاید بتوان پرتکرار ترین حرف مسئولان سازمان بهزیستی دانست که در نشست های خبری و در سخنرانی ها خود زیاد به آن اشاره می کنند.