واژه «عید» تقارن سرور و ابتهاج و تجدد روحی و روانی را تداعی می‌کند. از نقطه‌ نظر معارف دینی «پدیده عید» مانند اصل پدیده وجود و هستی دارای مُلک و ملکوت و شهادت و غیب و ظاهر و باطنی است. آدمیان نیز در برخورد با این پدیده بسیار متفاوت هستند؛ برخی همواره با ظاهر و شهادت و مُلک آن روبه‌رو می‌شوند و به‌طور گذرا و رسمی، مراسم و آیینی بر پا می‌دارند و در دیدار با یکدیگر اظهار مسرت و شادمانی می‌نمایند که البته در جای خود این نیز بسیار قابل ارزش و احترام است، اما عارفان و سالکان کوی معشوق ، از عید، ملکوت آن را می‌بینند و سرور و ابتهاج آنان بسی پایدارتر و عمیق‌تر است.