حجت‌الاسلام روح‌الله حسینیان، زاده ۱۳۳۴ و از چهره‌های جنجالی سیاست ایران در این چهار دهه بعد از انقلاب اسلامی احتمالا به دلیل ابتلا به کرونا درگذشت. از حضور در دستگاه امنیتی با نام مستعار «خسرو خوبان» و تصدی سمت‌های مهمی در دستگاه قضا تا فعالیت سیاسی تشکیلاتی و عضویت در جبهه پایداری و نمایندگی ادوار هشت و نه مجلس بخشی از کارنامه این دانش‌آموخته « مدرسه حقانی » بود. قائم مقام دادستان انقلاب اسلامی مشهد، جانشینی دادستانی تهران و سیستان و بلوچستان، دادستان دادگاه ویژه روحانیت تهران، رئیس یکی از دادگاه‌های عمومی تهران، نماینده دادگاه انقلاب در وزارت اطلاعات، ریاست مرکز اسناد انقلاب اسلامی، مشاور سیاسی و امنیتی رئیس‌جمهوری و نمایندگی مجالس هشتم و نهم فهرست مسئولیت‌های حسینیان طی این سال‌ها بوده است. جنجال‌آفرینی حسینیان، اما به فعالیت رسمی او در سمت‌هایی که در دست داشته محدود نیست. حسینیان چه در جایگاه یک چهره امنیتی، چه به عنوان یک قاضی و چه در زمانی که فعالیت سیاسی می‌کرد، بسیار بروز رسانه‌ای و عمومی داشت و طی سال‌ها مواضع متعدد و بعضاً متضادی اخذ کرد؛ از حمایت از سید محمد خاتمی گرفته تا تدوین طرح اعدام پنج روزه معترضانی که به محاربه محکوم می‌شوند!

محمد حسینیان فرزند روح الله حسینیان با انتشار تصویری از پدرش در توییتر، نوشت: «انا لله و انا الیه راجعون روحم جانم پدرم روح الله حسینیان به سالار شهیدش پیوست.»

تا جایی که من خبر دارم، قبل و بعد از زمان من در وزارت اطلاعات استفاده از این حربه نامشروع و غیراخلاقی در وزارت اطلاعات (پرستو) ممنوع بود؛ یعنی هیچ سیستم اطلاعاتی در کشور نیست که افرادی را به‌عنوان پرستو در قالب کارمند یا مأمور در خدمت داشته باشد. جاهای دیگر هم تا جایی که من خبر دارم، چنین نیروهایی در خدمت ندارند.

نقشی که بعدها دانشگاه امام صادق در ساخت، تربیت و تولید دولتمرد یا سیاست‌مدار برای جمهوری اسلامی ایفا کرد، اوايل انقلاب بر عهده مدرسه حقانی بود. استادان یا دانش‌آموختگان پیش از انقلاب مدرسه حقانی بعد از انقلاب وارد ارکان ساختار جدید حاکمیت شدند. اما از آن جمع چندنفره‌ای که مدرسه حقانی را بنیان گذاشتند، فقط یک نفر تا همین روزها، یعنی آیت‌الله حسین حقانی در قید حیات بود که او نیز سه‌شنبه گذشته درگذشت.

مدیرگروه ارتباطات دانشگاه علامه در نشست بررسی تحول علوم انسانی اظهار کرد: نهاد دانشگاه در شرایط جدید جهانی و نیز در جامعه ما، نهادی گفت‌وگویی است، طوری که افراد در بدو ورود ممکن است بیش از افراد تحصیل‌کرده دانشگاهی، فلسفه بدانند و در جریان اطلاعات قرار بگیرند.