تحقّق تمدن دینی اسلامی محتاج دانش تمدنی خاص و ویژه خود است که هم اکنون در جهان علم فاقد آن هستیم. دستیابی به چنین دانش تمدنی، وابسته به تحول در علوم انسانی است و تحول در علوم انسانی، بدون کشف و ابداع نظریه ­های علوم انسانی نوین دینی ممکن­ پذیر نیست و این امر به معنای اسلامی­ سازی علوم، در بستر یک رنسانس دینی تدریجی صورت خواهد پذیرفت. البته باید به جای پروژه‌های اسلامیزه کردن به اسلامیزیشن اندیشید یعنی جایگزینی تئوری‌های ترکیبی به جای تئوری‌های تلفیقی.

" «انقلاب تمدنی و نظریه پردازی های علمی» در حقیقت از «انقلاب دینی و ساختارهای اجتماعی» سرزده است؛ چه اینکه از انقلاب دینی به انقلاب تمدنی، و از ساختارهای اجتماعی، به نظریه‌های علمی دست می‌یابیم. این سخن بدین معنا است که چنانچه آموزه‌های دینی در عرصه تمدنی، نمود و ظهور جهانی نیابد، بایستی آن دین را محدود و محصول به دروازه های فردی و اجتماعی دانست و از این رو، توسعه انقلاب دینی به انقلاب تمدنی، یک بایسته تاریخی تمدن قلمداد می‌شود. سوی دیگر، جریان منطقی انقلاب دینی در ساختارهای چندین و چند گانه اجتماعی نیز وابسته به نظریه‌پردازی های علمی است که در غیر این صورت؛ در شکل و صورت، برخورداری از انقلاب دینی و جامعه دینی هستیم؛ اما در باطن و محتوا ناهمخوان و نارسا ساز گار با آن خواهد بود.

با توجه به برنامه‌های توسعه‌ای کشور و به تبع آن نیاز روزافزون به نیروی کار متخصص، به طور مرتب جملات ضد و نقیضی از طرف مسئولین به گوش می‌رسد که گاهی از کمبود نیروهای متخصص به عنوان یک مانع مهم در راه توسعه اقتصادی صحبت می‌کنند و از طرفی نیز آمار بالای بیکاری فارغ التحصیلان مورد توجه قرار می‌گیرد که وجود این دوگانگی بیانگر این نکته است که بسیاری از رشته‌های دانشگاهی فعال از نظر کاربردی منسوخ شده و دانشگاه‌های ما نتوانسته‌اند نیروی انسانی متناسب با نیاز جامعه تربیت کنند.