بدون مقدمه عرض می نمایم که نویسنده نیز مانند برخی از هموطنان گله هایی از بعضی برنامه های تلویزیون ملی کشورمان دارد. بعنوان نمونه بخش تامین برنامه، به طور شاید و باید در خدمت همه سلایق و علایق جامعه نیست. این آسیب ، سبب دوری بخشی از شهروندان از سیما و کاهش و قطع رابطه با تلویزیون شده است. قطع رابطه ای که علی الظاهر حق بیننده می توان باشد ولی پشت پرده آن ، بحث معماری فرهنگی توسط امپریالیسم رسانه ای غرب و جهت دهی به سبک زندگی شهروندان قرار دارد. سوال این است که برقراری آشتی بین رسانه ملی و شهروندان وظیفه چه گروهی بوده و با چه مکانیزم هایی باید دنباله گیری شود؟