«بسیاری از تأسیسات نفتی کشور مانند موزه‌های در حال کارند.» وزیر نفت این موضوع را در مراسم امضای نه قرارداد طرح نگهداشت و افزایش تولید نفت به زبان آورد. مطلبی که عبدالرحیم ابی‌فرح نیز سال1987(1366) در زمان معاونتش در سازمان ملل به آن در گزارش‌های خود به سازمان اشاره کرده بود. ابی فرح که برای برآورد خسارت مستقيم ایران از جنگ ايران و عراق به کشور آمده بود، نوشت که صنعت نفت ایران به صورت وصله پینه اداره می‌شود و اگر در آن سرمایه‌گذاری نشود، این صنعت فرو می‌ریزد و هیچ‌چیز از آن باقی نخواهد ماند. حال وزارت نفت و شرکت متبوع آن یعنی شرکت ملی نفت33 پروژه طرح نگهداشت و افزایش تولید نفت تعریف کرده‌اند که نه قرارداد امضا شده نیز جزئی از آن هاست. این قراردادها در کنار یک طرح که پیش از این به امضا رسیده، معادل یک میلیارد دلار ارزش دارند و ضمن حفظ و نگهداشت تأسیسات موجود، بیش از 280 هزار بشکه در روز به تولید نفت خام کشور می‌افزایند.

علی کاردر ، با تاکید بر اینکه دومین قرارداد IPC با یک شرکت خارجی خواهد بود، اظهار کرد: این‌که نام این شرکت چیست و میدانی که قرار است قرارداد توسعه آن امضا شود، مسائلی است که نمی‌توان تا قبل از زمان امضای قرارداد مطرح کرد اما شرکت خارجی است و میدان موردنظر هم جزو میادینی است که اطلاعات آن قبلا توسط شرکت‌های خارجی مورد مطالعه قرار گرفته بود.

وزارت نفت با انتشار جوابیه ای در واکنش به شبهه‌افکنی‌های برخی رسانه‌ها درباره قرارداد فاز 11 پارس جنوبی اعلام کرد: اگر مدیران کیهان به هرگونه فسادی پی می‌برند باید بلافاصله اسناد و مدارکشان را به مراجع ذیصلاح ارائه کنند و از آن به عنوان ابزاری برای گروکشی و تسویه حساب های سیاسی استفاده نکنند.

چندی پیش بود که «بیژن نامدار زنگنه» وزیر نفت در گفت و گویی با انتقاد شدید از برخی مخالفان اقدامات این وزارتخانه در پاسخ به سئوالی که چرا قرارداد جدید نفتی منعقد نمی شود یا عصبانیت گفته بود که «اگر قرارداد ببندیم، عده ای می گویند چرا این قرارداد را بستید، چنین و چنان.

این قرار داد در قالب قراردادهای موسوم به‌ ای پی سی دارای اشکالات جدی امنیتی و اقتصادی است تا انجاکه طی مدت کوتاهی حداقل دو بار در هیات وزیران اصلاح شده است. از جمله مهمترین این اشکالات نقض حاکمیت ملی بر منابع نفتی است.