آمارها حاکی از این است که بیش از نیمی از خانوارهای فقیر، شاغل هستند. داده‌هایی که ثابت می‌کنند صرف داشتن شغل تضمین‌کننده رفاه نخواهد بود و این در خلاف عمده سیاست‌های دولت است که تمرکز غالب آنها بر اشتغال‌زایی صرف بوده و به سرنوشت پس از اشتغال بی‌توجه است.

تولید و اشتغال دو شاخص مهم ادبیات تجربی و نظری اقتصاد کلان هستند. اگر کمی ظرافت به خرج داده شود مشاهده می‌شود که یکی از کانال‌های مهم منافع حاصله در تولید، از طریق اشتغال نیروی انسانی صورت می‌گیرد. بدیهی است که رابطه تنگاتنگ میان این دو باعث خواهد شد که منافع تولید به‌طور راحت‌تر از طریق اشتغال به خانوارها منتقل شود. اما وقتی که سیاست‌گذاری‌های اقتصادی، مسیر دیگری را برای انتقال منافع انتخاب می‌کند موضوع تا حدودی متفاوت بوده و گاهی تصور می‌شود که رابطه میان تولید و اشتغال برقرار نیست، در حالی که ممکن است سایر عوامل تولید، جایگاه یاد شده را پر کنند و طبیعی است که خانوارها نتوانند از منافع تولید(هر چند اندک) از طریق کار، بهره‌مند شوند.

افزایش جمعیت غیرفعال اقتصادی در حالی روبه افزایش است که به عنوان یک پدیده «پنهان» تحولات بازار کار ۶۱ درصد از جمعیت در سن کار را به خود اختصاص می‌دهد.