می‌خواهد تأخیرها و نیامدن‌ها را جبران کند اما «اتحادیه تاکسیرانی» با او راه نمی‌آید. وقتی پاهای «فرح آذری» در تب راه رفتن در سن 9-8 ماهگی سوخت، تا هرگز طعم دویدن در کوچه‌های کودکی را نچشد، خیال، بال پروازش شد تا ثابت کند برای راندن در جاده زندگی، لزومی به داشتن پا نیست. شرط لازم و کافی ، ذهنی است که شکست را نمی‌پذیرد! پشت فرمان نشست تا هدایت زندگی را خود به دست بگیرد. ذهنی که بزرگترین شکست را در «بیکاری» می‌داند. مدتی راننده معلولانی مثل خودش شد. بعد هم «آژانس بانوان» را تشکیل داد و به عنوان کارآفرین برتر معلولان از دست «علی ربیعی» وزیر کار سکه گرفت. اما شرط و شروط «اتحادیه» خانه نشینش کرد.