امروزه نیروی انسانی یا همان سرمایه انسانی، مهمترین عامل موثر بر تابع تولید را تشکیل می دهد. آمارها نشان می‌دهد روند کمبود نیروی متخصص در ایران، طی سال‌های اخیر شتاب بیشتری گرفته است. طبق گزارش مرکز آمار ایران، نرخ بیکاری در بین فارغ‌التحصیلان دانشگاهی حدود ۴۰ درصد است اما در مقابل، بیشتر صنایع از کمبود متخصص رنج می‌برند. زمانی تحلیل این موضوع را به بحث نظری بودن دروس دانشگاهی مرتبط دانسته و چالش را متوجه کیفیت دانشگاه ها می کردند. اما امروز ، داستان روی واقعی خود را نشان داده و حقوق سرکوب شده نیروی کار، انگیزه کافی برای جذب نیرو را فراهم نمی کند.طی دو دهه گذشته، بسیاری از نیروهای کارآزموده یا به سن بازنشستگی رسیده‌اند یا به دلیل شرایط اقتصادی و اجتماعی، ایران را ترک کرده‌اند. این خلأ در صنایع حساس و استراتژیک، بیش از سایر حوزه‌ها احساس می‌شود. اکنون در صنایع نفت، پتروشیمی و خودروسازی و نیز پزشکی، متخصصانی که طی سال‌ها تجربه کسب کرده‌اند، جایگزین مناسب ندارند. به ‌عنوان مثال، در خودروسازی طی سال‌های اخیر، درصد بالایی از مدیران و کارشناسان کلیدی یا بازنشسته شده‌اند و یا به سایر نقاط دنیا مهاجرت کرده‌اند.

وقتی فکر نمی‌کنند و حرف می‌زنند. وقتی شایسته سالاری در انتصابات رعایت نمی‌شود. وقتی مدیر دولتی مسئولیتی در برابر وعده‌ها ندارد، نتیجه می‌ود همین وضعیتی که گرفتار آن هستیم. دکتر ناصر باقری مقدم می‌گوید قصد داریم سالی هزار نخبه را جذب کشور کنیم. ما به دنبال این هستیم که چگونه نخبگان، مدیریت تحولات کشور را به دست بگیرند. جذب و انتصاب هرچه بیشتر نخبگان در مدیریت‌های کلان کشور به منظور رفع علمی این چالش‌ها ضروری است. بنیاد ملی نخبگان به دنبال سرآمدان و نخبگان در حوزه‌های مدیریت، کارآفرینی، صنعتی و قرآنی است و .. بنده خدا، اساس فعالیت این بنیاد با عملکرد گذشته اش قابل نقد است. رویکرد شما عموما نخبه گزینی است تا نخبه یابی واقعی. علاقمند هستید که چند تن از تخبگانی که در سیستم شما معاون وزیر هم شدند را به شما معرفی کنیم و نشان دهیم چه گندی زده اند. آقای دکتر، واقعا اعتقاد ندارید که سیستم شما بشکل ناپیدا و چراغ خاموش بعضا کارکرد تولید رانت برای افراد خاص را دارد. چرا اینقدر به خودتان ستم می‌کنید و عاقبت تان را زیر سوال می‌برید؟ کشور و انقلاب پیش کش.

برای اینکه بحث ما برای مخاطبان‌، بیش‌تر قابل فهم شود، از یک اتوپیایی آغاز می‌کنیم که رایج است؛ هم بین عوام هم بین نخبگان و آن شیفتگی‌ست بر مبنای یک باور چندین قرنی که یک کشورهایی تولید‌گر نخبه هستند و نخبه‌گرا و یک کشورهایی هرگز نخبه‌پرور نبوده‌اند و نیستند. برای نمونه می شود از شیفتگی نخبگان ما به فرانسه و آلمان نام برد که در برابر سرخوردگی استوار و تاریخی ما نسبت به ایران وجود دارد. چه تفاوت‌هایی وجود دارد میان کشورهایی که نخبه‌پرور می‌شود و کشورهایی که این ویژگی در آن‌ها روشن و قابل لمس نیست؟