در دوران قاجار یعنی حدود سال های ۱۱۶۴ تا ۱۳۰۴، زنان در جایگاه پایین‌تری نسبت به مردان قرار داشتند. تحقیقی مربوط به سال ۱۸۵۲–۱۸۵۳ از تهران نشان می‌دهد که حداکثر فقط یک درصد زنان صاحب ملک بودند و خیلی کمتر از یک درصد مغازه داشتند. اطلاعات زیادی دردست نیست، اما یک منبع میزان باسوادی زنان را تا سال ۱۳۰۴، ۳٪ می‌آورد. غیر از تنگ نظری های برخی مذهبیون، باور دیگر این بود که زنان نمی‌توانند باسواد شوند و مغز آنان قدرت پذیرش دانش را ندارد. باسوادی زنان ننگ محسوب می‌شد و بسیاری از زنان باسواد، آن را پنهان می‌کردند. مثلاً بعضی از همسران ناصرالدین شاه توانایی خواندن و نوشتن داشتند ولی شاه از این امر اطلاع نداشت.

یک کارشناس ارشد روانشناسی بالینی گفت: والدین تربیت فرزندان را باید بر اساس شیوه‌های فرزند پرورش درست پرورش داده و لازمه این مهم آگاهی آن‌ها از مراحل رشد طبیعی بچه‌ها است.

کارشناس روانشناسی بالینی و سیمای جمهوری اسلامی ایران گفت: روش‌های تربیتی صحیح آینده فرزندان را می‌سازد و استفاده از روش‌های ناصحیح قطعاً در رشد نونهالان تأثیر سوء خواهد داشت.