تعداد چاه‌های ثبت‌شده -قانونی- از حدود ۴۰۰ هزار حلقه در سال ۱۳۸۱ به حدود ۸۰۰ هزار حلقه در سال ۱۳۹۴ افزایش یافت. یکی از دلایل این موضوع آن بود که دولت اول احمدی‌نژاد به بسیاری از افرادی که چاه‌های عمیق غیرقانونی حفر کرده بودند، مجوز داد و چاه آن‌ها قانونی اعلام شد! دولت‌های نهم و دهم مهم‌ترین اشتباه‌شان افزایش سطح مطالبات مردم با دمیدن در تنور تقاضای عمومی برای توسعه، آب و کشاورزی در‌عین‌حال تنش آبی در بیشتر مناطق ایران بود. به‌این‌ترتیب مردم دولت‌های همان موقع و دولت‌ها را تحت فشار گذاشته و می‌گذارند تا برای ساکت‌کردن چنین مطالباتی مجوز حفر چاه‌های عمیق جدید صادر کند یا به چاه‌های غیرقانونی بیشتری مجوز دهد و آن‌ها را قانونی تلقی کند یا برای کنترل بحران رو به طرح‌های انتقال آب بیاورد. با وجود افزایش روزافزون تعداد چاه‌ها، به دلیل ازبین‌رفتن بسیاری از سفره‌های آب زیرزمینی در دو دهه گذشته برداشت آب‌های زیرزمینی به دست انسان‌ها در بیشتر مناطق ایران کاهش یافته است. به آن معنا که در برخی حوضه‌ها، ذخایر آب‌های زیرزمینی به سطحی از بحران رسیده که در آن‌ها برداشت آب به دلیل تخلیه پیشاپیش آب‌های زیرزمینی محدود می‌شود.

آثار فرونشست زمین در دشت‌های بام ایران نمایان شده و با وجود ممنوع شدن برداشت آب در چهار دشت چهار محال و بختیاری، اما افت سطح منابع زیرزمینی همچنان ادامه دارد. تمامی دشت‌های چهارمحال و بختیاری ممنوعه و ممنوعه بحرانی هستند و نباید از این دشت‌ها برداشت آب صورت بگیرد، اما برداشت از منابع آب زیرزمینی این دشت‌ها با قوت ادامه دارد و حتی شاهدیم که مجوز حفر چاه جدید در دشت‌های ممنوعه بحرانی استان مانند دشت شهرکرد صادر می‌شود.

استفاده پایدار از منابع آب زیرزمینی را می توان اینگونه تعریف کرد:« میزان بهره‌برداری، پیامدهای ناپذیرفتنی را در درازمدت به بار نمی آورد».ارزیابی منابع آب زیرزمینی باید با توجه به محدودیت‌های کلیدی برنامه‌ریزی که در زمان و مکان تغییر می‌کنند صورت گیرد