چند روز پیش خبرگزاری‌ها خبر ابطال مجوز یکی از تماشاخانه‌های خصوصی تهران به‌نام پردیس تئاتر شهرزاد را منتشر کردند و خبر بسرعت با روایت‌های مختلف نقل محافل فرهنگی شد. با وجود خبرهای ضد و نقیضی که در فضای رسانه‌ای منتشر شد علت تعطیلی این تماشاخانه که به‌عنوان نخستین پردیس خصوصی تئاتر کشور، خردادماه سال ۱۳۹۶ فعالیت خود را آغاز کرده نه متوجه مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بلکه از سوی یکی از نهادهای نظارتی به مرکز هنرهای نمایشی ارسال و ابلاغ شده و این مرکز هم این حکم را به تماشاخانه ابلاغ کرده است.

اواخر دهه 80 بود که تماشاخانه‌های خصوصی آرام آرام شکل گرفتند. این تماشاخانه‌ها ابتدا در اطراف چهارراه ولیعصر و در همسایگی تئاترشهر پدیدار شدند و گاهی توانستند با حضور چهره‌های شناخته‌شده در سالن‌هایشان، تماشاگران تئاتر را جذب کنند. بعدها تماشاخانه‌ها با صدور مجوز از سوی مرکز هنرهای نمایشی افزایش یافتند و با گذشت هفت سال از دهه90 در سطح پایتخت تماشاخانه‌هایی متولد شده‌اند که در اجرای نمایش‌، بار بیشتری را نسبت به تالارهای دولتی بر دوش می‌کشند.

تماشاخانه سنگلج که از سال 1340 فعالیت خود را آغاز کرده در آستانه پنجاه و ششمین سالروز تاسیسش، نیازمند توجه، توسعه و رسیدگی بیشتر است.

لاله‌زار سال‌هاست که دیگر نشانی از یک مکان فرهنگی ندارد اما هنوز علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ چشم امید از احیای این خیابان پرخاطره به عنوان یک محور فرهنگی نبسته‌اند و حتی مدیران هم صحبت از احیای این خیابان می‌کنند؛ اما نوک پیکان بیش از هرکس و هر نهادی، به سمت چه کسی است؟ اصلا لاله‌زار محفل کدام تئاترها بود و چه تاریخی را پشت سر گذاشته که آنقدر اهمیت پیدا می‌کند؟