عصر یک روز پايیزی به‌نسبت نیمه‌سرد موبایلت را روشن می‌کنی و برای برگشتن به منزل با یکی از این اَپ‌های جدید، درخواست تاکسی می‌کنی. بعد از لحظاتی موبایلت زنگ می‌خورد و راننده آن‌طرف خط می‌گوید: «سلام آقا؛ من تو لوکیشن شمام». بلافاصله می‌گویی «الان میام». طبق عادت معمولم وقتی سوار ماشین می‌شوم با راننده خوش‌وبشی کرده و در طول مسیر سعی می‌کنم با هم حرف بزنیم؛ معمولا از آنها درباره کارشان و اینکه راضی هستند یا خیر، صحبت می‌کنم و معمولا این‌قدر داستان‌های جورواجور و گلایه‌های رنگارنگ برای تعریف‌کردن دارند که اصلا متوجه نمی‌شوم کی به مقصد رسیده‌ام. یکی از این داستان‌ها را چند روز پیش از زبان یکی از این رانندگان شنیدم؛ روایت جالبی بود.

صندوق تامین خسارات بدنی باید در کنار صنعت بیمه نقش اجتماعی و اقتصادی خود ایفا کند و در مواقع بحرانی چتر خود را بالای سر زیان دیدگان بگستراند و بعد از مهار بحران با شناسایی مقصران حادثه، منابع را به صندوق برگرداند.

این روزها برخی افراد سودجو با شگردهای حرفه ای اقدام به خودزنی و ایجاد ضرب و جرح عمدی در برخی نقاط بدنشان اقدام به کلاهبرداری می کنند.