استاد اقتصاد دانشگاه الزهرا معتقد است: طی سه دهه بعد از جنگ، فاصله میان مردم و مسئولان به طور مرتب عمیق‌تر شده و اکنون باید زمینه‌های بازگشت به مردم فراهم شود. او گره اصلی اقتصاد ایران را نفوذ گروه رانتخواری می‌داند که با از بین بردن فرصت‌های برابر، تحت نام «خصوصی سازی»، اموال عمومی را به سهولت در جیب دوستان و رفقا کرده و با حاکمیت « سرمایه داری رفاقتی » در جامعه، نابرابری در ایران را رقم زده است. این تفکر ایجاد شده بعد از جنگ در حوزه اقتصاد، اکنون آنچنان ذی نفعان گسترده و متعددی دارد که تداوم وضع فعلی اقتصاد را، بیشتر در راستای تامین منافع خود می‌بیند و با سوق دادن جامعه به سمت بی سابقه‌ترین نابرابری ها، اقتصاد ایران را به ورطه فروپاشی کشانده است!

تا پیش از مارکس، واژه‌ای به نام سرمایه‌داری (کاپیتالیسم) در ادبیات اقتصاد وجود نداشت. هنوز هم هستند گروه بزرگی که به‌کارگیری این عنوان برای نظام اقتصادی بازار را برنمی‌تابند. طی چند دهه گذشته و به ویژه پس از بحران مالی اواخر دهه 90 میلادی شرق آسیا، عنوان سرمایه‌داری رفاقتی به ادبیات اقتصاد افزوده شد.

توئیت های محمود صادقی در فضای مجازی با محتوای لیست وام گیرندگان کلان بانک سرمایه که موجب واکنش افراد نامبرده در لیست مذکور شده است ، دنباله دار شده و برآوردها حاکی از این است که اشخاص حقیقی که دراین لیست به عنوان بدهکار معرفی شده اند مبلغی معادل 6 هزار و 900 میلیارد تومان به بانک سرمایه بدهی دارند اما هنوز هیچ مرجعی آن را به صورت رسمی تایید نکرده است .

دولت یکی از بخش هایی است که نظام تصمیم گیری اساسی در کشور از آن متاثر است. درنتیجه تحولات کابینه را باید از این منظر دید. مشکلات کنونی اقتصادی کشور به سطحی رسیده است که تنها با یک چرخش جدی و اصلاحات ساختاری امکان بهبود اوضاع وجود دارد: