وقتی به معمای توسعه نیافتگی ایران به رغم وجود مواهب فراوان فکر می‌کنیم قطعا عوامل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... متعددی به ذهن متبادر می شود که مانع از تحقق توسعه در ایران شده‌اند. برای من که مدتها است به این موضوع می پردازم یک عامل دیگر هم موضوعیت یافته و آن ذهنیت‌ها و تفکرات ضدتوسعه است. اگرچه بخشی از این امر در زمره عوامل اجتماعی و فرهنگی می‌آید ولی به واسطه برخورد نزدیک با نظام تصمیم گیری دریافته‌ام که برخی باورهای غلط و ضدتوسعه در بزنگاه های سیاستگذاری و تصمیم گیری نقش مهم و تعیین کننده‌ای دارند و موجب تصمیمات و سیاستهایی می‌شوند که در بلندمدت توسعه نیافتگی را به ارمغان می‌آورند. آنچه تاسف بارتر است آن است که این باورها به شدت در جامعه ما رسوخ دارند و نیروهای جدیدی که وارد عرصه حکمرانی می شوند غالبا همین باورهای غلط را با خود به همراه می‌آورند. در ادامه تلاش می‌کنم نمونه ای از این باورهای غلط را برشمرم و دلیل نادرست بودن آنها را به اختصار تشریح کنم.

توسعه یا عدالت؛ کدامیک بر دیگری تقدم دارد؟ این گزاره سوال آشنایی است که بسیار در رسانه‌ها از زبان عده‌ای، حتی در سطوح سیاست‌گذاری شنیده شده است. اما این تا چه اندازه موضوعیت دارد و آیا تحقق عدالت و توسعه توامان ممکن نیست؟

علی سرزعیم اظهار کرد: به اشتباه در دوم خرداد کمیته امداد را سیاسی اش کردیم ؛ این در حالی است که اگر این دو سازمان نبود مشکلات زیادی پیش رو داشتیم.

بدون بازسازی اصولگرایان ، ایران دموکراتیک نخواهیم داشت.