‌می‌خواهی رک نظرمان را درباره شما بگوییم؟ البته اگر نمی‌رنجید. اگر از عنکبوت مقدس تعریف می‌کردند، شما هم اندر مزایای آن می‌گفتی و اگر در بحث رقابت نظر خواهی می‌کردند، احتمالا شما دنبال جا پایی می‌گشتی که برایت عمیق‌تر و چرب‌تر باشد. شاید قیاس مع الفارق باشد، اما یاد صفحاتی از اینستاگرام افتادیم که پول می‌گیرند تا تعریف کنند یا فحش بدهند. ورای همه حاشیه‌های فیلم عنکبوت مقدس و توهین غیر مستقیم به ارزش‌ها و باور‌های مذهبی شهروندان ایران اسلامی، آیا از خود پرسیده‌ای که در زمان آن حادثه شوم و غیر اخلاقی در سال ۱۳۸۶ چه بر سر امیر ابراهیمی آمد و ما چه حمایتی کردیم؟ آیا بعنوان یک مدعی روشنفکری از خود پرسیدی که چرا کشتار سعید حنانی، ریشه یابی روانشناسانه و جامعه شناسانه نگردید و یافته‌ها برای اصلاح جامعه بکار گرفته نشد؟ از خود پرسیده‌ای که پتانسیل جامعه برای تکرار این نوع جرایم چقدر است و چرا؟ حدس ما در خصوص پاسخ‌های شما، عبارت نه است. برای تو بعید می‌دانیم این مسائل دردی داشته باشد. همین که در بلوار کشاورز تهران در ۱۷ خرداد ماه نمایش کاریکاتور تخریب عنکبوت مقدس را بگذارند و تو را دعوت کنند، احتمالا باید کافی باشد. تو احتمالا حتی فکر نکردی که چرا ما باید مدام با صورت مسئله‌ها بجنگیم و امروز امیر ابراهیمی مطرح باشد و فردا یکی دیگر. چرا نباید آگاه سازی امنیتی دوستانه برای هنرمندان را دنباله گیری کنیم. درود بر مسعود فراستی، درود بر تولد تا مرگت. درود بر لحظه‌ای که از تو درباره تکالیفت و مسئولیت‌های دنیویت سوال می‌کنند. ان شاالله که هیچ کس روسیاه نباشد.‌ای کاش توفیقی دست می‌داد که همین سوالات از تو را در کنار ضریح امام هشتم زمزمه می‌کردیم و درباره تو طلب خیر می‌نمودیم.

امروز که شما دارید این گفت‌وگو را می‌خوانید، ما به انتهای جشنواره فخیم فیلم فجر رسیده‌ایم و تا به‌حال تعدادی فیلم دیده‌ایم که بعضی‌هایشان فیلم‌های خوب و خوش‌ساختی هستند، بعضی‌هایشان متوسط به‌نظر می‌رسند که برای یک‌بار دیدن قابل تحمل هستند و بعضی‌هایشان که معمولا وجه غالب جشنواره هر سال را تشکیل می‌دهند اصلا معلوم نیست برای چه ساخته شده‌اند! یعنی نه می‌فروشند، نه جشنواره‌ای هستند، نه می‌توان اسم‌شان را فیلم تجربی و آوانگارد گذاشت و پشت همین نام از فیلم دفاع کرد، و نه احتمالا می‌توانند با مردم عادی ارتباط برقرار کنند. حالا اینکه این فیلم‌ها با این مضمون‌هایشان، چطور در سینمای ما نفس می‌کشند و سال‌هاست ساخته می‌شوند سؤالی است که باید به‌دنبال جوابی برای آن بگردیم.

دختر جوان که مظهر «ژن خوب» در سینمای این کشور است، در هر رویدادی که حاضر می‌شود(به ویژه دم انتخابات که اوج ماه عسل دولت ها با «سلبریتی»هاست) نیش و کنایه و بلکه ناسزایی نثار جمهوری اسلامی می کند.

اگر می‌خواهید سینما رشد کند باید دو چیز را در نظر بگیرید: یکی میدان دادن به عناصر با استعداد و نسبت به کشور و انقلاب ؛ دوم ایجاد یک تحول؛ بیننده را سوق بدهید در فیلم یک هنر حقیقی را دنبال کند و دنبال یک پیام حقیقی و دلنشین بگردد.