این که در زمان حیات هوشنگ ابتهاج اجازه نصب سردیس ساخته شده اش را ندهند و خانه اش را به بهانه‌های مختلف حفظ نکنند تا تخریب شود؛ و برای خالی نبودن عریضه در آخر بگویند، چون گرایشات سیاسی داشته که مورد تایید ما نبوده است این اتفاق افتاده است؛ و بازهم شاهد قصه پر درد تکرار‌ی شدیم که گوش هر شنونده‌ای را می‌آزارد.تا کی باید شاهد دخالت نهادهای خاص در امور تخصصی و فنی، فرهنگی، اجتماعی ، سیاسی ، مدیریتی و غیره بود؟ تا کی باید اجازه امنیتی کردن فضا را داد؟ تا کسی سیاست باید بر تخصص استیلای غاصبانه داشته باشد؟ جامعه شناسی نخبه کشی رضا قلی ، شفاف کننده این تمایلات نخبه گرایی و نخبه کشی در فرهنگ عامه و پشت پرده گیری خواص سیاسی و امنیتی است که خود را در قالب چهره های اپوریسیون هم نشان می دهند.

علی رضاقلی در ۱۳۲۶ در شمیران به دنیا آمد. پدرش بنا بود. علی تحصیلات متوسطه را در رشته ادبی در ۱۳۴۶ در دبیرستان بهرام قلهک شمیران به پایان رساند و در همان سال به رشته علوم سیاسی دانشکده حقوق دانشگاه تهران راه یافت. وی در ۱۳۵۰ موفق به اخذ دانشنامه کارشناسی از دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۵۳ جهت ادامه تحصیل به دانشگاه سوربن و سپس مدرسه سیاسی مطالعات عالی پاریس رفت و جامعه‌شناسی سیاسی خواند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، پایان‌نامه دکترا را نیمه‌تمام رها کرد و به ایران بازگشت و به طور غیر رسمی به مطالعه و پژوهش در حوزه جامعه‌شناسی و اقتصاد سیاسی ایران پرداخت. او با نوشتن دو کتاب جامعه‌شناسی خودکامگی و جامعه‌شناسی نخبه‌کشی در صحنه جامعه‌شناسی ایران مطرح شد. اما قاسم خرمی با متنی بنام علی رضا قلی چه می‌خواست بگوید؟ اقدام به واکاوی آرای رضاقلی با زاویه دیدی بینا رشته‌ای (تاریخ، جامعه شناسی، اقتصاد، سیاست) نموده است. کسانی که با دکتر رضا قلی کار کرده اند می‌دانند که تم اصلی آرای او بر نوعی تبارشناسی تاریخی از شیوه ایجاد خودکامگی و توصیه به تحول آفرینی ریشه دار در اندیشه سیاسی حامی خودباوری و سازندگی تربیت شده توسعه گرا دارد.

تقی آزاد ارمکی، استاد جامعه شناسی دانشگاه تهران، به جماران گفت: شاید بتوان گفت دکتر رضاقلی یکی از شاخص‌ترین جامعه شناسانی است که توانسته فضای انتقادی را هم نسبت به جامعه شناسی و هم نسبت به جامعه و روند‌های اجتماعی طرح کند که اصلی‌ترین آن در کتاب « جامعه شناسی نخبه کشی » خودش را نشان می‌دهد.

یک استارتاپ و کار نو می‌تواند در هر زمان و هر مکان روی دهد، فقط به ذهن استارتاپی یا همان ذهن خلاق شما بستگی دارد، ذهنی که محصور به یک جا نباشد، ریسک پذیر باشد و بتواند افق‌های روشن را از کورسوها و روزنه‌ها ببیند.