بعد از جنگ جهانی اول تغییرات گسترده‌ای در مسائل سیاسی و اقتصادی جهان به‌وجود آمد. در درجه اول، کشورهای تازه استقلال یافته بعد از جنگ، به‌دنبال راهی بودند تا با خود اتکایی و استقلال اقتصادی، استقلال سیاسی تازه کسب‌شده‌شان را تحکیم بخشند. بسیاری از این کشورها انگیزه خود اتکایی اقتصادی را با کاهش واردات، ایجاد تعرفه‌های گمرکی سختگیرانه، حذف تجارت آزاد و ساخت صنایع مصرفی و غذایی برای کاهش وابستگی شروع کردند. در طرف مقابل کشورهای صنعتی مصرف‌کننده موادغذایی و موادخام کشاورزی، در نتیجه جنگ به اهمیت امنیت غذایی و ضرورت خودکفایی برای تولید این نوع از محصولات برای مواقع ضروری پی بردند. در نتیجه این دسته از کشورها نیز متقابلا از یک طرف تولید محصولات کشاورزی را در داخل گسترش دادند و از طرف دیگر، برای محصولات خارجی محدودیت‌های گمرکی به‌وجود آوردند.

در سال‌های میانی دهه 1350، دو وجه متعارض در جامعه ایران به چشم می‌خورد، چهره ظاهری، از جامعه‌ای در حال رشد و باثبات خبر می‌داد و کمتر کسی بود که تصوری از سرنگونی نظام سیاسی در سال 1357 داشته باشد. پدیده‌های فرساینده قدرت حکومت در حال شکل بستن بود ولی شکوه و قدرت ظاهری کمتر مجالی برای دیدن آن می‌گذاشت.

به نظر میرسد که آقای مشاور رئیس جمهور مطلع به واقعیات اقتصادی و شرایط زندگی مردم در ایران در دهه 1350 نیست. برای مثال ایشان نمی‌داند که در فاصله سال‌های ١٣٣٩ تا ١٣٥٢ اجاره‌خانه در تهران ١٥ برابر و یا اجاره خانه بین سال های 1352 الی 1354 سه برابر شده است.