تقریباً همه ما، استرس پریدن لقمه به گلو را احساس كرده ایم:حس وصف ناشدنی خفگی و بی قراری برای به دست آوردن ذره ای هوا. سپس سرفه ای كه انگار ریه را مانند یك جوراب از این رو به آن رو می كند و بالاخره هم دمی عمیق كه با خود، حیات دوباره را در كنار اشك شوق به فرد هدیه می كند. شاید كمی اغراق كرده باشم، ولی تمام این روندها تلاش سرسختانه بدن برای پرتاب كردن جسم خارجی و تسهیل دوباره تنفس را وصف می كنند.