در جلسه واکاوی برنامه هفتم در موضوع سیاست‌های شهرسازی و آینده شهر تهران که در تاریخ دوم مرداد ۱۴۰۲ در محل نگارخانه دانشکده هنر‌های زیبای دانشگاه تهران تشکیل شد، تعدادی از متخصصان و حرفه‌مندان حوزه شهرسازی بالاخره به سخن آمده و نقد‌های خود درباره این برنامه را با علاقه‌مندان حرفه و دانشجویان در میان گذاشتند.سخنرانان جملگی به برنامه ایرادات اساسی داشته که بیشتر به نوع رویکرد «بخشی» نگرانه و فارغ از توجه به شرایط موجود اقتصادی و اجتماعی موجود از سوی نویسندگان برنامه بازمی‌گردد. درحالی‌که رویکرد صحیح به مقوله شهرسازی و برنامه‌ریزی شهری باید همانا نگاهی راهبردی، جامع‌نگر، آمایشی، مکان‌محور و سرزمینی (یا شهری) برای شکل‌دادن به بهترین روند توسعه ممکن، باشد

شهردار تهران با انبوهی از مسائل و مشکلات مواجه است که حل آن ها زمان و انرژی زیاد می‌برد و انتظار نیست که همه به یکباره رفع شوند و شهری آرمانی با کیفیت زیست مطلوب را به یکباره داشته باشیم. اما انتظار مردم و شورای شهر تهران، اتخاذ جهت‌گیری‌ها و رویکردهای صحیح مبتنی بر برنامه‌ریزی است؛ امری که با توجه به سوابق روشن و درخشان دکتر نجفی، امکان‌پذیر است.