انسان‌های پیشامدرن، که به سبک‌زندگی «فعال» محکوم بودند، قطعاً هیچ‌وقت به مخیله‌شان هم نمی‌رسید که بهانه‌ای پیدا کنند تا برای داشتن زندگی فعال، انرژی اضافه‌شان را بسوزانند. مثل محصولات غذایی فراوانی که به گفتۀ تبلیغاتشان کم‌کالری‌اند، به نظر می‌رسد فراهم کردن فرصت‌هایی برای کار‌های سخت بدنی نشان از نوعی بیگانگی با سبک زندگی طبیعی‌تر، یکپارچه‌تر و عاقلانه‌تر دارد.

در زندگی هر کدام از ما، لحظاتی هست که بدون آنکه بدانیم چرا، برای همیشه زنده مانده است. خاطره‌ای از دوران مدرسه، اتفاقی در راه خانه، یا حادثه‌ای نه‌چندان دوران‌ساز که برخلاف معمول، فراموشمان نمی‌شود. وقت و بی‌وقت به یادش می‌افتیم و درباره‌اش می‌اندیشیم. چرا این اتفاق افتاد؟ معنایش چه بود؟ چه می‌شد اگر اتفاق نیفتاده بود؟ سوالاتی بی‌پایان که جوابی برایشان پیدا نمی‌کنیم، اما نمی‌توانیم از پرسیدن آن‌ها دست بکشیم. نانسی دینان، نویسندۀ آمریکایی، داستان تودرتوی یکی از این خاطرات را نوشته است.

محمد صالح علا شاعر و نویسنده در روزنامه ایران نوشت:این روزها ترس و دلهره عجیبی در دل مردم رخنه کرده؛ ترس از ویروس و بیماری واگیردار «کرونا» و این دل‌نگرانی آنقدر پیشرفت کرده که دیگر بر روح جامعه نشسته است و بی‌تردید آنچه در این روزهای سخت و مملو از خبرهای تلخ می‌تواند التیام‌بخش روح‌های رنجور ما باشد جدا از رعایت نکات بهداشتی، دعوت به آرامش و ایجاد همدلی است تا با کلام مهربانی آرام آرام آرامش را به جامعه برگردانیم.

«جورج ساندرز» دومین نویسنده آمریکایی است که موفق به کسب جایزه «من بوکر» شده؛ شخصی که فکر می‌کرد صلاحیت نویسنده شدن را ندارد.