از زمانی که نیما زیر سایه مساعدت‌های میرزاده عشقی، موفق شد در چارچوب‌های کم و بیش شناخته‌شده شعر کلاسیک و البته با پیشنهاد «قالبی متمم»، شعر «افسانه» را منتشر کند، تا اکنون که دهه 1390 از نیمه هم گذشته و چند سالی مانده تا ارثیه نیما، صدساله شود، آن قدر شعر پارسی تحولات غیر منتظره به خود دیده که فاصله این شعر تا شعر رایج زمانه پیش از کودتای رضا میرپنج و سید ضیاء، به اندازه فاصله دوران داوینچی تا دوران پیکاسو در نقاشی‌ست.