«در هر آن که در یاد خدا هستیم در راهیم. حیف است انسان روی آینده حساب کند چون هنوز نیامده است و الان موجود نیست. گذشته هم که گذشت و رد شد. در هر منزلی که هستیم باید آن را قدر بدانیم و با خدای خود خوش باشیم. تلخ باشد یا شیرین یا ترش فرقی نمی‌کند. چون مربی ما، خدای ما، ما را تربیت می‌کند و می‌سازد.»

پنجشنبه، همان زمانی که هزاران نفر زیر آسمان استادیوم آزادی پرچم‌های آبی و قرمز را بالا می‌بردند، شماری از تهرانی‌ها در کافه‌ها و برخی از آنها در پارک‌هایی که این مسابقه را به صورت زنده پخش می‌کردند، تیم‌های محبوبشان را تشویق کردند.