بر اساس شواهد علمی، عشق باعث می‌شود از هوش (به معنی عقلانیت و توانایی حل مسائل و درک روابط و احساسات) بیشتری برخوردار شویم. این هوش نه‌تنها در مورد موضوعات کاملاً شناختی کاربرد دارد بلکه دنیای وسیع‌تری از هوش هیجانی را نیز در برمی‌گیرد.

ما انسان‌ها در یافتن نشانه‌های طرد به‌شدت قدرتمندیم. کوچک‌ترین چیزهایی که بتوانیم آن‌ها را تعبیر به کم‌محلی، بی‌عاطفگی، یا برخورد سرد طرف مقابل کنیم، برایمان دردناک است. فرقی هم نمی‌کند که این طرف مقابل، شریک زندگی‌مان باشد یا دوستی قدیمی یا اصلاً بیگانه‌ای که در خیابان سر صحبت را با او باز کرده‌ایم.

در جوانی سودای دست‌یافتن به چیزهای منحصر‌به‌فرد را داریم. می‌خواهیم کسی بشویم متفاوت از بقیه. آدمی خیره‌کننده که به جاهایی پا گذاشته که پیش از این کسی به آن‌ نرسیده. اما اندک اندک تغییر می‌کنیم. یاد می‌گیریم که به چیزهایی که دور و برمان است بیشتر توجه کنیم. از اتفاقات کوچک و معمولی لذت بیشتری ببریم و در همین روزمرگی معنایی بیابیم. پیکو آیر، نویسندۀ انگلیسی، از روند این تغییر در زندگی خودش می‌گوید. از روزی که از آمریکا به ژاپن رسید.

از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۵ به دلایل عشقی ۳۸۵۸۵ نفر به قتل رسیده، ۷۹۱۸۹ نفر خودکشی کرده و ۲۶۰۰۰۰ نفر دزدیده شده‌اند!