شوپنهاور را می‌توان از جمله فیلسوفانی نامید که به دنبال تعریف خوشبختی است. شوپنهاور از دومنظر درونی (انسان موجوی صرفا عقلانی نیست و درگیر امیال متنوع است و با ارضا هر میل با تجلی و فشار خواست میل جدید مواجه است و با هر تقلا و تلاش خسته کننده، با فقدان میل دیگر مواجه شده و نیازمند تلاش مجدد خواهد بود) و بیرونی (قاعده تضاد در بیرون از انسان و در هستی جاری است و همه به دنبال رفع امیال خود بوده و این حرکت جمعی باعث دشمنی و رقابت و ناکامی برای یک عده است) اعتقاد به حضور دائمی رنج داشته و رسالت انسان را تلاش برای کسب ارادی خوشبختی می‌داند نه درگیری دائمی با رنج. شوپنهاور ماهیت خوشبختی را سلبی یا دوری از رنج (نه کسب لذت و رضایت) با نوعی مکانیزم بی رغبتی ارادی و رسیدن‌های کنترل شده (زهد) به تصویر می‌کشد و نظام‌های اخلاقی و فضیلت گرایانه را راهی برای تحقق این خواسته می‌داند.

محسن اکبری با استفاده از نوعی سامانه تطبیق گرایی بنیادین منظومه‌های فکری هم عصران شوپنهاور اقدام به ریشه یابی و بن شناسی خواستگاه‌های فکری او، همچنین علل و شیوه‌های ایجاد کانون گرایی‌های معنای خاص در او می‌کند. تم اصلی صحبت‌های اکبری بر مباحث برابر نهاد، اولویت اراده بر آگاهی، اثرگذاری تفکرات شوپنهاور بر نیچه، جایگاه و خواستگاه درد و رنج در زندگی انسان و..، از دیدگاه شوپنهاور قرار دارد.

ابطحی مترجم کتاب « شوپنهاور » گفت: شوپنهاور با فاصله گرفتن از «فلسفه دانشگاهی» به نوعی نشان داد که وی «برای فلسفه و نه از فلسفه» زندگی می‌کند. علاوه بر این وی روشن‌اندیش و سبک‌شناس استثنایی است که نه تنها زبان فلسفی را تحریف نکرد، بلکه به آن شفافیت و درخشش بیشتری نیز بخشید.

نگاهی زیبا به دنیا داشته باشیم