پیش‌بینی‌پذیری به‌عنوان یک معیار مهم حکمرانی خوب اصلی بنیادین در روابط دولت با ملت و نیز رابطه دولت با دولت‌های دیگر شناخته می‌شود. رابطه نخست موضوع سیاست داخلی کشورهاست و عموما به دلیل ناهمترازی طرفین رابطه و اقتدار دولت وجه حقوقی دارد و رابطه‌ دوم ناظر به روابط خارجی است که به دلیل همترازی طرفین رابطه و فقدان اقتدار برتر بین‌المللی، در قالب سیاست خارجی دنبال می‌شود و عموما بدون وجه حقوقی است. در این یادداشت به موضوع پیش‌بینی‌پذیری در درون واحد سیاسی دولت- ملت ایران می‌پردازم.