هنگامی که جلال‌الدین تاج اصفهانی، خواننده بلندآوازه اصفهانی تصنیف «به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی / به زنده‌رودش سلامی ز چشم ما رسانی» را می‌خواند، نه او و نه هیچ شهروند اصفهانی دیگری تصور نمی‌کرد که روزگاری زاینده‌رود به یکی از رودخانه‌های خشک کشور تبدیل شود.