سمینار«ناسیونالیسم ایرانی »در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، با حضور جامعه شناسان و صاحبنظران برگزار شد.

زبان مادری، زبانی که هر یک از ما از زمانی که با جهان بیرون به واسطه لالایی‌ها و سخن گفتن مادرمان مواجه شده‌ایم، اولین قالب تفکر ما و جهان ما را می‌سازد. بنابراین همانقدر که اهمیت دارد زبانی مشترک را به عنوان زبان رسمی برگزینیم و آن را آموزش دهیم، مهم است که برای حفظ زبان‌های غیرفارسی موجود در ایران نیز سازوکاری بیندیشیم. دکتر سیدجواد میری، یکی از این سازوکارها را که به حفظ موجودیت زبان‌های غیرفارسی کمک می‌کند آموزش این زبان‌ها در مدارس در کنار دروس دیگر می‌داند. به زعم او گسستی که یک فرد ایرانی از زبان مادری به محض ورود به مدارس تجربه می‌کند تأثیرات شناختی و احساسی زیادی روی او می‌گذارد و جامعه را نیز بتدریج ازظرفیت‌های زیاد زبان‌های غیرفارسی محروم می‌کند. در ادامه گفت‌و‌گویی که درباره سیاستگذاری در عرصه زبان با دکتر «سیدجواد میری مینق» به بهانه انتشار کتاب «زبان مادری در گفتمان علوم اجتماعی» انجام گرفته، می‌خوانید. سیدجواد میری جامعه شناس و دانشیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی است و در این گفت‌وگو سعی شده با عینکی متفاوت به مسأله زبان مادری در بستر گفتمان جامعه شناسی نگاه شود.

ترس جمعی در نگاه اول یک گزاره متناقض به نظر می‌آید. اما تجربه تاریخی نشان می‌دهد که ملت‌ها نه‌تنها ترس جمعی را تجربه می‌کنند بلکه این ترس‌ها در جانشان هم رسوخ می‌کند و کهنه می‌شود و می‌ماند و حتی برخی سازوکارهای زندگی روزمره‌ نسل‌های بعد آنها را هم شکل می‌دهد.

چند روز قبل، صبح که می‌خواستم از خانه بزنم بیرون، توی اتاق‌ها راه می‌رفتم و گزینشی از اشیاء رهاشده روی میز، مبل، تخت و کشوها را توی کیفم می‌ریختم؛ چیزهایی که به گمانم بدون آنها نمی‌شد از خانه بیرون رفت. گوشی موبایل سرآمد همه بود. میانه راه به ناگاه گوشی از دستم سر خورد و به زمین افتاد. خاموش شد و هرچه تلاش کردم دیگر روشن نشد که نشد.