عباس محمدی کارشناس کشاورزی در مقاله‌ای بنام کشاورزی بر ضد کشاورزی، اقدام به نقد میزان مصرف آب در بخش کشاورزی کرده و مدعی آمار مصرف ۷۵ تا ۹۰ درصدی منابع آبی کشور توسط بخش کشاورزی شده است. سوال اینجاست که این آمار از هر منبعی که باشد، چگونه محاسبه شده است؟ آیا آمار حق آبه محیط زیست، روان آب‌ها، یخ آب زمستانی رودخانه‌ها، فرونشست آب در مسیر انتقال به زمین کشاورز، تبخیر پشت سد‌ها و. باید به حساب مصرف بخش کشاورزی نوشته شود؟ میزان تقریبی تولید محصولات و نیاز آبی شان مشخص است، میزان تقریبی آب کشور هم در سال قابل حدس زدن است، لذا محاسبه نباید چندان کار سختی باشد. اگر مدیران منابع آب یا کشاورزی این کشور، دغدغه راندمان مصرف آب در بخش کشاورزی را داشتند، آستین غیرت بالا می‌زنند و انواع روش‌های آبیاری مدرن را در پهنه ملی در بازه زمانی پنح ساله، عملیاتی می‌کردند.

پیرو برگزاری هشتمین کنگره ملی ترویج و آموزش کشاورزی کشور، دکتر اسماعیل شهبازی با رویکردی علمی- تجربی و نگاهی آسیب شناسانه کل گرای هماهنگ با نظام کشاورزی و همچنین الزامات توسعه مشارکتی بخش روستایی - کشاورزی کشور بواسطه مداخله گری های فعال سیستم ترویج ، اقدام به ارایه رهنمودهایی 12 گانه جهت برنامه ریزی های صورت گرفته در بخش ترویج و اموزش کشاورزی نموده که در مطب زیر بدان اشاره شده است.

نظام‌های بهره‌برداری ما در چه عصری از دورانهای تاریخی کشاورزی به سر می‌برند؟ آیا از "کشاورزی سنتی" به "کشاورزی مدرن" موسوم به تعالیم انقلاب سبز گذر نموده‌ایم؟ آیا چالش‌های کشاورزی مدرن در ایران، الزامات رسیدن به "کشاورزی پایدار" متکی بر شیوه‌های پست مدرن را بطور کامل فراهم نموده است؟ آیا نقش چرخه های پرماکالچر (کشاورزی مبتنی بر فرهنگ بومی) و دانش درون-زای تاریخی، به انتهای خود رسیده است؟ پاسخ به این پرسش‌ها چندان سخت نیست. بویژه زمانی که بدانیم و آگاه باشیم که کشاورزی جهان در عصری پای گذارده که به عصر "کشاورزی هوشمند" موسوم است. در زیر به بررسی این موارد می پردازیم.

یک استاد علوم زمین دانشگاه شهید بهشتی با اشاره به اینکه گرمایش زمین، تغییرات اقلیمی و تخریب محیط زیست در کنار افزایش مصرف سبب کاهش بارندگی و افزایش دما شده است، گفت: پدیده هارپ هیچ ارتباطی با خشکسالی و بارندگی ندارد.