کوره‌‌پز‌خانه‌های تهران، از جاهایی‌ هستند که از ابتدای بودن‌شان تا‌کنون، چشم‌های بسیاری، زندگی در کنار آنها را دیده و دربار‌ه‌اش روایت کرد‌ه‌اند. کوره‌پز‌خانه‌های تهران هم آن‌قدری عمر کرد‌ه‌اند که تمامی رنج‌های کارگران‌شان را به یاد بیاورند؛ از مردانی که از یکصد سال پیش تا‌کنون با غربال‌کردن خاک، آرزوهای ریزودرشت‌شان را الک می‌کنند به این امید که شاید روزی یکی از همان آجرهای فشاری، سقف دیوار خانه‌شان شود گرفته تا کودکی که فقط می‌تواند سه آجر در داخل فرغونی بگذارد که گاه گهوار‌ه‌اش می‌شود و در آن خواب فرداها را می‌بیند و زنی که با روسری آبی‌اش کمرش را راست نگه می‌دارد تا دیوار آجری بلندتری بچیند و چراغ خوشبختی را در آلونک خود به‌سختی روشن کند.