لوسی ایریگاری (یکی از فمنیست های پست مدرن) می گوید: هیچگاه فرصت بازی به زن داده نمی شود پس اصولا زنی وجود دارد که در بازی مشارکت می کند اما بدون اینکه بازی را آغاز کند.

کودکی‌کردن برای نسل ما، لی­‌لی بازی روی موزاییک ­های چهارخانه حیاط بود و گِل ­بازی؛ غذا دادن به کبوترها و گربه‌های رهگذر بود و گل‌­کوچک ­های دم عصرِ توی کوچه که گوش تمام محله را کر می‌کرد. محرومیتی هم اگر بود، این شانس را داشتیم که خاک‌بازی کنیم و جفت پا توی چاله‌های آب بپریم؛ توپ بازی کنیم و آخر روز نفس‌زنان با لباس‌های گلی و سرزانوهای پاره، راهی خانه شویم.