از مصادیق و نمادهای یک جامعه توسعه نیافته یا در حال توسعه، فقدان فضای بحث و گفتگوست. در چنین جوامعی بحث و گفتگو یکسره با جنگ یکسان پنداشته می‌شود. اینجاست که می‌توان ادعا کرد که در ایران، نه تنها دانشگاه -به معنای آن دانشگاه روشنگری‌ساز و یا حتی حاصل روشنگری- نداشته‌ایم و نداریم، که حتی هنوز فاقد یک میز گفتگو هستیم که بتوانیم پشت‌اش بنشینیم و با هم گفتگو کنیم. موضوع هم خیلی مهم نیست و این وضع شامل حال تقریباً هر موضوعی می‌شود. در این‌ گونه جوامع، «اطلاعات/دانش» به مثابه گرز و خنجر عمل می‌کند.