فاصله‌ی زمانی بین تحویل دادخواست و شروع دعوای خواهان علیه خوانده‌ی دعوا، تا صدور حکم توسط دادگاه ممکن است طولانی باشد که باعث می‌شود خوانده با استفاده از این فرصت بتواند اموال و وجوه خود را منتقل کند و به این‌ ترتیب از اجرای مؤثر حکم به نفع خواهان جلوگیری نماید؛ همین‌طور ممکن است فاصله‌ی زمانی موجباتِ نقصان یا عیب را در موضوع دعوا (مالی که دعوا بر سر آن واقع شده) فراهم آورد. قانونگذار برای جلوگیری از چنین مواردی نهادِ قانونی «تامین خواسته» را پیش‌بینی کرده است.

شاید تاکنون عباراتی همچون «دستور موقت» یا « قرار تامین خواسته » شنیده باشید و این پرسش برای شما مطرح شده باشد که دستورهای موقت قضایی با دستورهای نهایی چه تفاوتی داشته و آثار آنان با یکدیگر چه اختلافاتی دارند. در این مطلب، سعی داریم با تشریح هر یک از این موارد به پرسش های مطرح پاسخ دهیم.