نهاد آموزش و پرورش کشور به سه دلیل عمده شرایط اقتصادی خاص در جامعه ، ضعف بودجه ای سنواتی و با کمال صدها تاسف، انتصابات سیاسی و غیرشایسته سالار، دچار کج کارکردی شده است. به گونه ای که بشکل فاجعه باری، شاهد کاهش کیفیت خروجی ها و افت تحصیلی شدید و همچنین بی عدالتی آموزشی هستیم. سوال اینجاست که تا کجا باید تحمل کننده وضعیت نابسامانی بود که پیش از این شاهد خروجی های المپیادی آن نظام با توان رقابت بین المللی بودیم؟ آیا هنوز به این نتیجه نرسیده ایم که تمدن سازی اسلامی- ایرانی، نیازمند نیروهایی با سطح توانمندی خاص است؟ خبر می رسد که ظرفیت استفاده از تک ماده از سه درس به چهار درس افزایش یافته است؟ از خود مدیران آموزش و پرورش می پرسیم که تفسیر خودشان از این حرکت چیست؟

وقتی مدیری مطمئن باشد که جز به مدیر بالاتر ـ که وی را منصوب کرده است ـ پاسخگو نیست، همه توان خود را خواهد گذاشت تا او را از خود راضی نگه دارد و البته تضمینی هم نیست که راضی نگه داشتن مدیر بالاتر برای تأمین منافع سازمان و عموم باشد.

وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نوعی موضع گیری حرفه ای بیان داشتند که : بعنوان وزیر بهداشت این کشور،نخواهم گذاشت هیچ کم سواد و بی سوادی به اتکای سرمایه داری و در کسوت آقازادگی، بر صندلی دانشگاه بنشیند. ضمن تشکر از ایشان، باید پرسید که جرات بیان همین سخنان را برای انتصابات وزارتخانه و پست های مدیریتی دارند؟ اگر آری، دعوت کنید، برای توضیحات بیشتر، در خدمت باشیم.

علی باقرزاده، رئیس سازمان نهضت سوادآموزی به تفاوت معنادار میزان بی‌سوادی بین زنان و مردان ایرانی اشاره می‌کند و می‌گوید: «در کشور یک میلیون و 800 هزار زن بی‌سواد داریم که این موضوع می‌تواند تبعات اجتماعی مختلفی داشته باشد.»

کیهان نوشت: مهمانان برنامه پنجشنبه شب دورهمی دو خواننده بودند که کم‌سوادی و شوخی‌های سطحی و کلام سخیف ترانه‌هایشان حاکی از تنزل سلیقه سیما در دعوت از مهمان است.