از دانشگاهیان قطع امید کرده‌‏ام. دانشگاهیان با توسعه آموزش عالی در سال‌‏های اخیر دو گروه شده‏‌اند: گروهی که دانشمندند و گروهی که بیشترشان شغل دانشگاهی دارند. از گروه دوم که توقع نباید داشت، اما گروه اول هم بیشتر به علم و تخصص خود مشغول‌اند و کمتر مجال نگاه کردن به بیرون و مسائل جامعه دارند. معمولاً فکر نمی‌‏کنند که چه باید کرد. بی‌آنکه به عمل بیندیشند تصمیم می‏گیرند و اقدام می‌‏کنند.از یکی از اساتیدی که ۴۰۰ مقاله بین المللی داشتند سوال کردم فقط یکی از مشکلاتی را که در کشور حل کرده اید نام ببرید؟ پاسخ سکوت بود.

طرح ملی نخبگان علوم انسانی، اکنون در کشور دیگر نامی ناشناخته نیست، بلکه در نزدِ عمومِ نخبگان علوم انسانی طرحی شناخته شده است که توانسته پنج دورۀ متوالی در گسترۀ قابل توجهی فرایند آموزش و بعضاً پژوهش دانشجویان علوم انسانی را با عمق و دقت قابل توجهی دنبال کند.

رئیس فرهنگستان علوم در نامه‌ای خطاب به دبیرخانه هم‌اندیشی اسلامی با بیان این که علم ماهیتی متفاوت با دین دارد و به این جهت نمی‌توان آن را به صفت دینی متصف کرد، گفت: وقتی مطلب سیاسی با مساله علمی خلط می‌شود، هر چه بکوشند به نتیجه نمی‌رسند. البته وجود علوم دینی محرز است، اما آنها علومی هستند که مسائلشان مسائل دینی است، ولی علم‌های دیگر هر یک مسائل خاص خود را دارند و با روش خاص به تحقیق و پژوهش در مسائل می‌پردازند.