دیگر کسی آن روزها را به یاد نمی‌آورد. روزهایی که آسمان آبی بود و خورشید پرتــوهای طلایـی‌اش را نثار پایتخت‌نشین‌ها می‌کرد. روزهایی که کشاورزان ری، با بیل‌هایی بر دوش، سر زمین‌های کشاورزی می‌رفتند تا روزی‌شان را از دل خاک بیرون بکشند. در همان روزها بود که کشاورزان هر روز دورادور شاهد قدعلم کردن یک غول بتنی، آن هم درست کمی آن‌سوتر از زمین‌های کشاورزی خود بودند. غول بتنی قد کشید و قد کشید تا در نهایت عبارت کارخانه سیمان تهران بر پیشانی‌اش نقش بست.