علوم اجتماعی و انسانی چیزی نیست جز توجه به امور و موضوعات زندگی و تلاش برای جواب دادن به سوالاتی مانند جایگاه فرد در جامعه. این علوم ما را یاری می دهند تا یادگیری و فهمیدن امر انسانی و اجتماعی را فهم کنیم.

لابی ها و تماس ها و تصاویر و گفته ها برای رای آوردن، و تبلیغات سینه به سینه!، چهره به چهره،فشرده و گاهی خارج از انصاف و اخلاق، به هیچ وجه مرا متعجب نساخت، که اگر غیر از این بود، جای درنگ و تامل داشت. اصرار عده ای بر این که چه کسی نخبه است و چه کسی نیست.

این روزها خیلی از اهالی فکر از کمرنگ شدن مرجعیت‌های فکری – اجتماعی در جامعه‌مان سخن می‌گویند و معتقدند مردم در برخورد با مسائل پیشگام‌تر از رهبران فکری‌شان عمل می‌کنند. این اظهارنظر، پیش فرض ما برای شروع گپ‌وگفتی با دکتر تقی آزاد ارمکی، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه تهران بود هرچند که او پیش‌فرض ما را با قاطعیت رد کرد. دکتر ارمکی بر این باور است که مرجعیت فکری- اجتماعی در جامعه ما نه از میان رفته و نه کمرنگ شده است بلکه امروز مردم از مرجعیت‌های گذشته فاصله گرفته‌اند چون مرجعیت‌های تازه‌ای یافته‌اند.

دیروز تلفظ نادرست “لوور” در مجلس مضمون طنز اهل دل شد، رندان گفتند البته اشتباه لفظی و “سهو زبان” چیز غریبی نیست، ولی خوبیت ندارد آدمی که در هیئت علمی فلان دانشگاه مملکت است تا به حال آن اسم آن موزه معروف را نشنیده باشد و آبروی خودش را ببرد. مشکل خیلی ها این نیست که فلان وکیل مجلس تلفظ این یا آن کلمه را نمی داند، اما قضیه اساسی تر از اینهاست، در واقع آدم هایی که علی القاعده ویترین یک ملت اند، بیش از اندازه پرت اند.