غلو و اغواگری تبلیغاتی ، وقتی از حد می گذرد، خروجی جز ابتذال نمی تواند داشته باشد. مشاوره تبلیغاتی ،چنین طرحی را برای شرایط کشور ایران درست تشخیص داده و کدام مسئول تبلیغات و فروشی در یک برند، این طرح را پذیرفته است، خود جای سوالات فراوان دارد.

بسیاری از تحلیلگران علوم ‌اجتماعی بر این باورند که احساس نیاز شدید به «خرید» و «مصرف‌گرایی» امری نیست که در طبیعت ما انسان‌ها ریشه داشته باشد بلکه این نیازی خودساخته است که با «صنعت تبلیغات» سمت و سو پیدا می‌کند. اینکه تولیدکنندگان و سرمایه‌داران چگونه از «زبان تبلیغات» بهره می‌گیرند تا افکار عمومی را به سود خود جهت‌دهی کنند، موضوع گپ‌وگفتی با نوآم‌ چامسکی شده است که بشدت منتقد «فرهنگ کالایی شده» جوامع مدرن است.

امروزه بخش عمده‌ای از بودجه بازاریابی شرکت‌ها صرف تولید و پخش آگهی‌های تبلیغاتی می‌شود و شرکت‌ها همواره علاقه‌مند هستند بدانند چه میزان در رسیدن به اهداف تبلیغاتی خود موفق بوده‌اند؛ آیا آگهی‌های تلویزیونی یا بیلبوردهای آن ها بهتر از رقبا دیده شده است؟ آیا توانسته‌اند میزان آگاهی از برند را در میان مخاطبان هدف افزایش دهند؟ آیا کمپین تبلیغاتی‌شان ارزش هزینه‌های مالی آن را داشته است؟ و نهایتا اینکه آیا توانسته‌اند تاثیر لازم را بر مخاطب بگذارند و رفتار مصرف او را تغییر دهند؟ پاسخ به این سوالات در حوزه سنجش اثربخشی تبلیغات است.

تقریبا هیچ‌خانه‌ای در ایران وجود ندارد که حداقل یک کالا از لوازم‌خانگی‌اش، برند «کره» نباشد، اما مساله به همین‌جا ختم نمی‌شود. تبلیغات تلویزیون، سینما، حاشیه بزرگراه‌ها و معابر اصلی شهر، تبلیغات حاشیه استادیوم و هر آن چیزی که بشود روی آن نام برند خارجی را نصب کرد، امروز پر است از نام‌های کره‌ای، چینی و ترک و خالی است از نام‌های نوستالژیک ایرانی که زمانی زینت‌بخش خانه‌هایمان بودند.