قربانیان به ‌خصوص زنان معمولاً به دلیل ترس از دست دادن شغل، بی‌آبرویی، انگشت نما شدن و برچسب‌های نادرست در مقابل این تعارض‌ها یا سکوت کرده یا شغل خویش را ترک می‌کنند اما عوارض روانی آن تا سال‌ها و گاه تا آخر عمر ادامه دارد. رئیس انجمن جامعه‌شناسی ایران، در نشست تخصصی «آزار جنسی در عرصه عمومی» که چند روز پیش برگزار شد، آزار جنسی در محیط کار را پدیده شایعی دانست و گفت حدود ۴۰ درصد زنان در محیط کار هدف آزار قرار گرفته‌اند. در ادامه، چند نکته در این باره مطرح خواهد شد.

این روزها که در سوگ امنیت کودکانمان در خانه و مدرسه و کوچه و خیابان نشسته‌ایم و در سایه نبود قوانین کارآمد حمایتی از کودکانمان کاسه چه کنم در دست گرفته‌ایم، ماجرای مدرسه غیرانتفاعی منطقه‌ای در غرب تهران، نمک به زخم کهنه بی‌توجهی به «تربیت جنسی» در جامعه بود؛ تربیتی که پایه و اساس امنیت جنسی برای کودک و نوجوان و افراد بزرگسال است. از تعلل سؤال‌برانگیز و چندین‌ساله نمایندگان مجلس شورای اسلامی در تصویب لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان که بگذریم، در هر حادثه‌ای که رخ می‌دهد، بسته به فضایی که حادثه در آن اتفاق می‌افتد، سازمان یا نهاد مرتبطی مورد خطاب و عتاب افراد جامعه قرار می‌گیرد و اینکه برای حفظ امنیت کودک سپرده‌شده به او چه کرده است؟

طبق آخرین نظرسنجی‌های مراکز غربی پشت ظاهر فریبنده تبلیغاتی «برابر جنسیتی» واقعیت تلخ دیگری در جریان است که به وضوح نشان می‌دهد مشکل حجاب یا روسری نیست.