ایشان پیش از عزیمت به روسیه و ملاقات با پوتین، کتاب «جنگ و صلح» لئو تولستوی را خواند تا بتواند با پوتین درباره جنگ سوریه صحبت کند یا بداند که بعد‌ها چطور با فرماندهان روسی در سوریه کار کند.

در دهه قبل از ۶۰ میلادی در کشور‌های اسپانیایی‌زبان انتشارات به معنای امروزی وجود خارجی نداشت و شاید هم رمان‌های این دهه به این خاطر موفقیت چندانی نداشتند. در دهه بعد صدسال تنهایی در اوج کار ناشران کشور‌های آمریکای لاتین نوشته شد.

با گذشت قرن‌ها از بحران طاعون، هنوز آثار هنری آن دوران این قدرت را دارند که آدم‌ها را پرتاب کنند به سال ۱۹۴۷ میلادی؛ جایی که شیوع دوباره طاعون موج جدیدی از مرگ و میر به راه انداخت.

گابریل گارسیا مارکز بزرگ، معتقد است که زندگی، یعنی خاطراتی که داریم. البته بیراه هم نمی‌گوید. در هر سن و سالی که ایستاده‌ایم، تلقی ما از زمان‌ها و اتفاق‌های طی شده و به وقوع پیوسته، تنها خاطراتی هستند که در حافظه ما شکل گرفته‌اند. پس خاطرات، می‌شوند زندگی‌های ما. سن که بالاتر می‌رود، به مرور خاطرات هم پررنگ‌تر می‌شوند. یک تعریف ناقص هم هست که می‌گوید، وقتی خاطرات شما، مهم‌تر از آینده شما شدند، یعنی که رشد شما متوقف شده و احتمالاً به ایستگاه پیری رسیده‌اید. خیلی‌ها هم، وقتی که سن‌شان بالا می‌رود، به دو علت شروع به واکاوی گذشته و زیر و رو کردن خاطرات‌شان می‌کنند. یا برای اینکه این خاطرات و زندگی‌ها را حفظ کرده و نگه دارند. یا برای اینکه با بار روانی سنگین آینده، مقابله به مثل کنند. اینجا روایت‌هایی می‌خوانیم در ستایش یا نکوهش همین دوران؛ دوران سالمندی و پیری.

«برگ باد»، «کسی نیست به سرهنگ نامه بنویسد» و «وقایع‌نگاری مرگی اعلام‌شده» سه رمان کوتاه گابریل گارسیا مارکز هستند که هر سه در یک کتاب با عنوان «سه رمان کوتاه» با ترجمه کاوه میرعباسی در نشر کتاب‌سرای نیک منتشر شده‌اند.